(8 jaar geleden):
- Los van elkaar verbonden.
Het is alweer acht jaar geleden dat we elkaar gedag moesten zeggen.
Voor de zevende keer ben je jarig, alleen jij bent niet meer hier.
Je hebt gevochten en gestreden tegen de kanker en voor je leven.
Behandeling na behandeling.
Het was je lichaam die zei, dat het genoeg was.
Want het lichaam was op, leeg en gesloopt door de kanker en chemo.
Twee januari zal een dag blijven met een zwart randje, maar met waardevolle herinneringen.
Een dag met een traan maar ook zeker een lach. - Verbinding.
Het was de geborgenheid, die zorgde voor een verbindend vertrouwen.
Een band die bijzonder was en uniek.
Je voedde mij op, hielp mij met huiswerk en instrueerde mij hoe het leven in elkaar zat.
Jij gaf mij moed en gaf het woord hoop een betekenis.
Want in het proces van groeien ging ik vaak genoeg onderuit, maar jij was daar steeds weer om mij overeind te helpen.
Soms realiseer je je pas wat de waarde van iets is, als je het verliest of verloren
- Perspectief.
Ziekte en verlies hebben mij laten zien, dat er niet altijd een morgen is.
Dat het leven ook in één keer op kan houden en zekerheid niet meer vanzelfsprekend is.
Om erbij stil te staan dat gezondheid en vitaliteit een gegeven kostbaar iets zijn, waar je zuinig mee om moet gaan.
Dat iets moois, ook zomaar weg kan gaan.
Het laat mij inzien dat het leven in het hier en nu, net zo belangrijk is als steeds weer vooruit te kijken.
Even when your path takes me through the valley of deepest darkness, fear will never conquer me, for you already have! Your authority is my strength and my peace. The comfort of your love takes away my fear. I’ll never be lonely, for you are near.
Psalms 23:4 TPT.