- 4 mei (geschiedenis).
Als ik de beelden zie.
De verhalen terug hoor.
Dan staat mijn tijd even stil.
Het zijn de levende herinneringen, die indruk maken.
Verhalen die schrikbarend zijn en waar het einde, niet altijd leuk was.
Treinen die van kamp naar kamp gingen en families kapot maakten.
Een tijd van geheimen waarin je niemand kon vertrouwen.
Droeg je een ster, dan was je je leven niet meer zeker.
Je was dan niks meer waard.
Mensen verlinkten elkaar en leefden verstopt, achter boekenkasten. - Rouw en verlies.
Als ik kijk naar de natuur en dan luister naar de stilte.
Hier heeft het bloed gevloeid van vele levens.
Littekens werden hier gecreëerd en meegedragen voor het leven.
Pijn die recht door het hart ging, maar waar niet over gesproken werd.
Want er was geen tijd om kwetsbaar te zijn, want je leefde in angst en onzekerheid.
Nu zevenenzeventig jaren later zijn de sporen van toen, nog steeds zichtbaar.
Het is als een rugzak die belast is met rouw, verlies en verdriet om het verleden. - De witte roos.
Vier mei doet mij denken aan een witte roos.
Waar je stil herdenkt en stil bent.
Waar eerbied en respect op zijn plaats zijn.
Vier mei herinnert mij, dat dood en leven soms heel dicht bij elkaar kunnen liggen.
Het is de hardheid van toen, die impact heeft op het dagelijkse leven.
Want hoe moet je loslaten, als jou iets is ontnomen.
Hoe geef je pijn een plek, als je een kind of broer kwijtgeraakt bent. - Het leven 2022.
Waarom moet er vaak eerst iets gebeuren, voordat iets gebeurt.
Waarom kan het ene kind wel onderwijs krijgen en moet het andere kind vechten voor zijn leven.
Waarom moet het ene kind vluchten en kan het andere kind wel spelen met de bal.
Waarom word het niet ieder kind gegund, om te dromen en geluk te ervaren.
Waarom moet een kind eerst zoveel lijden, zij zijn tenslotte toch de toekomst?
Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar. Want u bent bij mij, uw stok en uw staf, zij geven mij moed. – Psalm 23:4 –
